Gatunek literatury średniowiecznej obejmujący utwory dramatyczno-teatralne związane z liturgią kościelną. Pojawia się w formie dramatyzacji w IX w., rozkwit od XII w. we Francji, Niemczech, Włoszech i Anglii. Cel utworów był dydaktyczny: wyłożenie sensu religijno-teologicznego w teatralizowanej formie, zdominowanej przez ruchy, gesty oraz melorecytacje i śpiewy. Raczej krótkie teksty układane były z fr. Biblii, brewiarza i modlitw. Stosowano się do reguł spisanych przez mnicha angielskiego, Ethewolda, już w latach 965-975 (Regularis concordia).
Dramaty przedstawiano w kościołach lub ściśle określonych miejscach poza nimi. Odgrywane były przez księży, kleryków i żaków ze schola cantorum. Były popularne aż do soboru trydenckiego (1563 r.), który zakazał ich wystawiania.
Wyróżnia się:
- dramatyzacje liturgiczne
- oficja dialogowe i dramatyczne
- dramaty liturgiczne (właściwe)
Ad. 1.: Dramatyzacje przedstawiały wydarzenia Wielkiego Tygodnia: Niedzielę Palmową (procesje), Ostatnią Wieczerzę, żale Matki Boskiej (planctus), złożenie do grobu, zstąpienie do piekieł oraz Zmartwychwstanie, używano dialogów i monologów.
Ad. 2.: W oficjach występowały persony dramatu wraz z chórem. Dominował dialog. Przedstawiano nawiedzenie grobu oraz trzy Marie.
Ad. 3.: Dramaty liturgiczne zawierały ciągłą akcję i operowały fikcją teatralną. Nie wszystkie wiązały się z liturgią, niektóre miały charakter świecki.
Najbardziej znane polskie dramaty to: Procesja na Niedzielę Palmową, Wieczerza Pańska, Złożenie Krzyża do Grobu oraz Nawiedzenie Grobu.
Źródła: SLS, SGL.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Co myślisz, co czujesz?