Nazwa "chrześcijanie" pojawiła się ok. 45 r. n.e. w Antiochii na określenie zwolenników mesjasza (gr. christos = pomazaniec, odpowiednik hebr. masziach = mesjasz).
Nauka chrześcijan spisana została w ewangeliach (gr. euangelion = dobra nowina).
Od samego początku wśród zwolenników Chrystusa istniały podziały i różnorodne interpretacje jego nauki. Świadectwem są m.in. listy św. Pawła z Tarsu (gorliwego nawróconego faryzeusza, powst. 50-60 r. n.e.) i Dzieje apostolskie, przypisywane Łukaszowi, ewangeliście.
Na podst. ustnej tradycji, na którą składały się logia (wypowiedzi) i kazania Jezusa, relacje o cudach oraz szczegółowe opisy ostatniej wieczerzy, męki i ukrzyżowania, powstały (60-70 r. n.e.) trzy najbardziej znane ewangelie Marka, Mateusza i Łukasza, zwane synoptycznymi ze względu na podobieństwo układu treści.
Dopiero w II w. n.e. uznano te cztery ewangelie za Księgę świętą, wiarygodnie przekazującą naukę Chrystusa. Inne popularne ewangelie: ewangelia wg Hebrajczyków (I poł. II w.), Protoewangelia Jakuba (II poł. II w.)
W 63 r. p.n.e. Rzymianie po raz pierwszy zajęli Jerozolimę. W latach 39 p.n.e. - 4 r. n.e. królem Judei był Herod, zwany Wielkim, "świetny organizator i budowniczy", ale przez chrześcijan nazwany Okrutnym.
